Dag 9 - 8 april - 5e Eiland St. Lucia.

ANNA stond er met grote letters op het bordje welke door een in vrouwenogen knappe donkere man werd vastgehouden. Kurt de taxidriver, stelde zich aan ons voor. Wat een schatje….ik zag het in de ogen van de dames, want die twinkelden. Nee, Els die man kan je niet inpakken. Een teleurstelling werd waargenomen. We hadden weer een privé eiland tourtje, al in Nederland geboekt. Weer een redelijk nieuwe Toyota, van het type onbekend in Nederland, waar we in werden geplant. Nee he, —was mijn gedachte— er zit wifi in deze auto, ach soms is het wel makkelijk toch. We startten midden in een stadje met heel druk verkeer en natuurlijk weer aan de verkeerde kant van de weg, althans dat vinden wij Europeanen, daar denken ze hier anders over. Kurt gaf dan ook aan dat wij Europeanen allemaal verkeerd rijden. 

Eenmaal het stadje uit kwamen we in een….. ja eindelijk dit is tropisch, een prachtig groen landschap veel heuvels en bergen, veel kleuren van de Flora, kortweg de tropen zoals ik het mij voorstel. Toen we aan kwamen varen had ik al tegen Derck gezegd, het lijkt het eiland van KingKong wel. Ook met Kurt konden we goed opschieten met een grap en een grol waar Kurt ook wel voor open stond. Kurt, wat een naam voor een zwarte man. Bergie op bergie af was de gehele rit. We zijn ook nu weer langs vele mooi uitzichtpunten gereden en ja ook hier weer lelijke en mooie plaatsen, maar dit keer meer mooie dan lelijke. Kurt verraste ons onderweg zelfs met de cooler die hij aan boord had, waaruit ook hier rumpunch kon worden gedronken. Maar wij zijn natuurlijk heel verstandig want als je te veel van dat spul op hebt is ieder eiland vreselijk mooi, maar we wilden de realiteit onder ogen blijven zien. Dus er werd meer water en cola gedronken. 

Het eiland is niet erg groot want als je gewoon zonder stops doorrijdt dan ben je binnen 2 uur geheel rond, maar eigenlijk zijn al die eilanden zo groot of klein. De voornaamste bron van inkomsten waren hier de bananenplantages die we ook hebben bewonderd maar ook hier geldt dat door de ontwikkelde technieken deze bron van inkomsten op een lager niveau is komen te staan en men het ook weer van ons klootjesvolk als toerist het moet hebben. De toerist wordt dan ook op de eilanden als een keizer behandeld. Natuurlijk hebben al die gidsende taxidrivers hun vaste stekkies om ons te tonen, zo ook hier weer bij een stalletje gestopt om de famous Bananen ketchup te proeven in de hoop dat er ook gekocht gaat worden. Ja u leest het goed, Ketchup van een banaan, ook dat is dus mogelijk en laat het nu zo goed smaken dat er inderdaad gekocht werd door ons, dus truck gelukt. Ook de likeur van de banaan maar ook cocos was ruim smakelijk dus die werd niet overgeslagen. 

Via een vissersdorp, wat er toch wel een beetje dreigend uitzag waarin kleine smalle huisjes die ook hier soms weer vervallen uitzagen zijn we bij het strand aangekomen. Hier vond enige beweging plaats van bv een man die erg onsmakelijk grote vissen stond schoon te maken, veel zwerfhonden lagen in de zon te pitten en anderen waren oftewel met vis bezig oftewel een showtje gaven met wat artikelen die ze zelf hadden gefrabiceert en met name jonge kinderen waren daar bedreven in. Er was een man die een zgn. zandschildpad op zijn hand had lopen, een heel klein schaaldiertje wat erg schichtig was en toch liever weer terug kroop het zand in waar hij leeft. 

We zijn doorgereden naar de vulkaan die het eiland beheerst. Want ondanks dat de Vulkaan nog steeds actief is heeft men er een toeristische attractie van gemaakt. Natuurlijk moest entree betaald worden om jezelf met groot gevaar voor uitbarsting te begeven in een krater die weliswaar wel warm is en rookt maar niet echt heet te noemen. Daar wetenschappers beweren dat aan de hand van metingen en tastbare feiten, de vulkaan voorlopig niets doet wordt door de eiland bewoners ervan uit gegaan dat men er nog gewoon in kan lopen. Maar, tja de natuur he, die is en blijft onvoorspelbaar toch. Men beweert dat zolang de SO2 lucht (zwaveldi-oxide, welke net als H2S [zwavelwaterstof] een rotte eierenlucht geeft), wordt geroken maar laag in concentratie blijft, men niets hoeft te vrezen. Tja we zullen het meemaken ooit. Moet zeggen het is erg imposant. De eilandbewoners zijn er ook van overtuigd dat de lavamodder je een 20 jaar jonger uiterlijk geeft. mmm, als dat zo is dan zijn er verschillende mensen die de 120 al voorbij zijn op dat eiland :). 

Ons 2e doel was, de Ziplines, Een lijn die loopt van boom naar boom, dwars door het oerwoud. Aan deze lijn ga je hangen in een tuigje en dan zoef je met een flinke vaart tussen de tropische palmbladeren en andere beplanting door. Ondanks dat ik niet erg bang ben uitgevallen had ik toch wel zoiets van, “wat staat me te wachten”, en daar was ik niet de enige in. Het was best spannend. We liepen door het oerwoud van mooie beplanting heen terwijl boven ons een aantal voorgangers voorbij zoefden. Daar de kabels natuurlijk een bepaalde trekkracht hebben, wordt er een maximum gewicht ge-eist. Voor 3 van ons was dat geen punt, maar er was er 1 bij die toch redelijk op de grens zat. Nee, nee, er wordt geen gewicht genoemd in dit verhaal:). Achteraf bleek trouwens dat deze gewichtsheffer het snelste kon zoeven. 

Even weer de kassa gespekt en toen in de tuigen gehesen, mijn GoPro cameraatje op mijn “hersen” pan geïnstalleerd en klaar stonden wij. “U gaat nu 12 banen zoeven”, kregen we te horen. Huh, 12, is dat niet veel als je bang bent om het überhaupt te doen?. “U hoeft niet bang te zijn als je precies doet wat wij zeggen dan gebeurd u niets”, kregen we van 1 van de donkere assistenten te horen. Maar ze hadden ondertussen wel een smakelijk binnenpretje, want wij waren dus weer geheel nieuw en groen. John was weer de klos, die had de GoPro dus ga jij maar voorop krijg je dan te horen. Trillend en onzeker werd ik aangehaakt en moest gaan hangen. ogen gesloten, oren dicht, verstand op nul en gedwee volgens de uitleg mijzelf geïnstalleerd zweefde ik voordat ik het in de gaten had over Caribisch grondgebied tussen de palmbladeren. Yipppie, ik was op weg naar het paradijs…. Een teleurstelling volgde, want ik werd niet door Petrus opgevangen maar door een donkere inwoner van dit eiland die zich als assistent voordeed. Maar gaaaaaaaaaf was het wel, wow, ik wil nog een keer. Mijn wens werd vervult, want toen de de rest mij volgde mochten we ons weer vasthaken aan  een volgende lijn en daarna zelfs nog 11 keer. Dit was genieten man. Dit ritje kostte maar 1100 dollar inclusief de pont vanuit Miami. Koopie toch. Helaas aan alles komt een einde, behalve het heelal. 

We gingen weer de Kurtowagon in op weg naar de havenstad. Zoals elk bezoek aan de eilanden werd ons weer een winkeluurtje gegund en jawel u raadt het goed. John het winkelen al snel weer had gezien en de hobbyisten weer achterlatend de dobberende schuit weer betreden. “Ladies and Gentlemen, welcome back on board”, klonk het door de speakers van het schip. “in a few moments we start to…..” ohoh, Anna nog niet aan boord, terwijl Els en Derck er wel al waren. mmmm, zal ik het wagen om haar achter te laten hahah, bloos. Nee toch maar even een belletje er aan gewaagd. “ja maar ik heb tot half 6 de tijd”, kreeg ik als antwoord. okies ik had mijn plicht gedaan lol. Ja hoor lekker op het laatste nippertje. Het is toch goed gekomen en we zaten weer aan de drank, koffie, eten, entertainment en een schommelende nacht. op naar het laatste eiland.