Dag 6 - 5 april - 2e eiland St. Thomas

Men zegt wel eens “vroeg uit de veren”, maar dat gaat hier aan boord niet op. Om met zeevaarderstaal te spreken moesten we vroeg onze kooi verlaten om het 2e eiland St Thomas te bezoeken. Ooit was ook dit eiland het trotse bezit van Denemarken en onder handelsinvloed van ons nietig Nederlands staatje, maar het machtige Amerika zag er op de één of andere manier brood in en kocht het eiland voor een slordige 25 miljoen (Euro?, nee florijnen) van Denemarken op. 

Als eerste een aquarium bezocht. Nee, niet zomaar een goudvissenkom maar een echt tropisch aquarium vol met haaien en andere enge zeerovers. Gelukkig werden we hier veilig en wel door het personeel van het pakje beschermd. Wel kon er tussen de haaien gezwommen c.q. gelopen worden en gebeurde er geen vreemde dingen. Ik denk dat de visjes inge-ent worden met een vriendelijkheid serum. Er was een soort van onderwatertoren gebouwd, zeg maar een negatieve toren, die je door een paar dikke ruitjes een blik onder water gunde in de tropical sea world. 

Schitterende kleurtjes dragen die diertjes in hun jasjes en het mooie is dat ze vrijelijk in de zee zwemmen dus geen gemier van gevangenschap. De mogelijkheid om te duiken, snorkelen of zelfs met een soort duikhelm waar lucht onder geblazen wordt, rond te lopen over de zeebodem werd ook geboden. Al dit bijzonders in ons opgenomen te hebben, eerst maar even een bakkie genomen op een terrasje waar ook de nodige leguanen rondliepen. Het personeel van het park was niet helemaal gelukkig met deze waarschijnlijk toch overlast bezorgende diertjes, vermoedelijk omdat deze er best afschrikkenwekkend uitzien en dus vele bezoekers niet rustig op terras zitten.

Ze zijn al gauw zo’n 50 cm groot dus een flinke hagedis zeg maar. Ze werden tenminste regelmatig niet al te zachtzinnig van het terras gejaagd. Toen ikkuh een videootje wilde maken was 1 van deze voorhistorisch uitziende draken niet van plan om zich te laten filmen en dus rende deze weg, maar John, de boef rende even zo vrolijk mee waardoor de indruk bestond dat ik hem aan het opjagen was. Doch deze redelijk vriendelijke manier van handelen werd door mijn medereizigers niet helemaal op prijs gesteld en dus kreeg Johnny voor zijn kwasie misplaatste gedrag op zijn kop. Jammer, dan maar geen rennende mini dinosaurus op mijn camera. Het wegjagen moest ik dan maar aan het bezemstelen dragende personeel overlaten, die wisten tenminste hoe je hardhandig deze monsters van het terras af kon rammelen. Nog even verder rondgewandeld op het vissenterrein en daarna met een taxi op weg naar een kasteel uit het verre verleden en naar ik begreep het heiligdom van zeerover Blackbeard. 

Er stond een vrolijke donkere eiland bewoner gehuld in zeeroverskledij een historisch verhaal af te steken tegenover de nieuwsgierig toeristen, waarbij hij de zeerover een beetje in een opgewekt daglicht zette, bijna zou je moeten geloven dat het een “goede” zeerover was, ondanks dat er in het verhaal over moord en doodslag werd gesproken. Het fort kon bekeken en beklommen worden, maar gezien de temperatuur en de rij die in die temperatuur aangroeide was het toch meer verstandig om in plaats van naar boven te klauteren, naar de beneden te klauteren via de fameuze trap van 99 (eigenlijk 103) treden. Geen mooie trap zoals u kent in huis of elders, maar een trap van steentjes al of niet vastgemetseld. 

Zoals op vele tripjes van georganiseerde reizen stonden de kwijlende juweliers met dollartekens in hun ogen de goedgeefse rijke toerist in een juwelenwinkelstraat onder aan de trap op te wachten om hun koopwaar aan te prijzen. Ook merken als Rolex werden grootscheeps aangeprezen op de machtig grote reklameborden. Hangertjes en ringetjes, mmmm niet iets waar ik nu een bootreisje voor had geboekt, maar gedwee als ik ben, slofte ik maar achter de winkelende medemens aan. Mijn zak was met 20 veiligheidsspelden en 3 ritssluitingen verzegeld om de paar centen die ik had om mijn vakantie te kunnen bekostigen veilig in mijn bezit te kunnen houden, maaaaar.. lukt dit als je met een vrouw winkelt?… Regelmatig vroeg ik mij dan ook af of ik dan ook wel tot de RIJKE toeristen behoor. Onze wegen scheidden hier even, Els en Derck hadden nog een appeltje te schillen met Pandora en dus even juweeltje in en juweeltje uit. 

Anna en ik liepen aan de schaduwzijde door een zijstraatje te zoeken naar een plekkie om ons voedingskanaal te verwennen en zoals altijd is er een zonnige zijde en schaduwzijde aan verhalen maar ook aan straatjes in de tropen en dan is de donkere kant vaak beter vertoeven dan de lichte zijde. “Als we nu eens terug lopen naar die boot daar, zover is het niet.” Een schip van bijna 400 meter lang en 60 meter hoog lijkt ook op afstand behoorlijk dichtbij. Loop maar eens naar een berg toe, alsof dat ding altijd ver weg blijft. En dus dat drijvende Gigavlot ook. Net voordat ik een hekel aan dat vervoermiddel begon te krijgen, was ik gelukkig op de pier beland en dus aanbad ik haar weer dat zij nu wel zo dichtbij lag.

Zal niet waar zijn: je bent op een cruisevaart en je wordt ziek. Welnu, dat overkwam mij dit keer niet, maar wel de persoon die van schip werd afgevoerd en in een ambulance naar een ziekenhuis werd overgebracht, dat is effe niet leuk, want als blijkt dat je na een eenvoudige behandeling weer rechtop kan staan moet je toch hard zwemmen. We moesten redelijk vroeg vertrekken om weer de volgende dag op tijd bij het volgende honk aan te komen. Tot morgen lezertjes.